آیت‌الله محمدتقی بهجت یکی از برجسته‌ترین عرفا و فقهای شیعه در قرن چهاردهم هجری بود. او در ۲ شهریور ۱۲۹۵ شمسی (۱۳۳۴ قمری) در فومن، گیلان متولد شد و از کودکی علاقه‌ای عمیق به علوم دینی و معنوی داشت.
تحصیلات و اساتید
بهجت تحصیلات ابتدایی خود را در فومن آغاز کرد و سپس در ۱۳ سالگی به نجف اشرف مهاجرت کرد تا در حوزه علمیه نجف به تحصیل علوم دینی بپردازد. او از محضر آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی، آیت‌الله محمدحسین غروی اصفهانی (کمپانی)، آیت‌الله میرزا مهدی شیرازی و دیگر بزرگان بهره برد.
عرفان و سلوک معنوی
آیت‌الله بهجت علاوه بر فقه و اصول، در عرفان و اخلاق نیز جایگاه ویژه‌ای داشت. او از شاگردان سید علی قاضی بود و در مسیر تهذیب نفس و عرفان عملی گام برداشت. حالات معنوی و عبادات او زبانزد بود و بسیاری از شاگردانش از تأثیرات روحانی او سخن گفته‌اند.
تدریس و شاگردان
پس از بازگشت به ایران، در حوزه علمیه قم به تدریس پرداخت و شاگردان بسیاری را تربیت کرد. او در کنار تدریس، به تربیت اخلاقی و عرفانی شاگردان نیز توجه داشت. از جمله شاگردان برجسته او می‌توان به آیت‌الله سید احمد علم‌الهدی، آیت‌الله سید محمدمهدی میرباقری، آیت‌الله سید محمد محسن حسینی طهرانی اشاره کرد.
آثار و تألیفات
آیت‌الله بهجت آثار مکتوب زیادی نداشت، اما سخنان و توصیه‌های اخلاقی و عرفانی او توسط شاگردانش گردآوری شده است. برخی از آثار منتشر شده از او عبارتند از:
نکات اخلاقی و عرفانی (گردآوری شده از سخنان ایشان)
پرسش‌ها و پاسخ‌های فقهی
نماز و اسرار آن
وفات
آیت‌الله بهجت در ۲۷ اردیبهشت ۱۳۸۸ شمسی (۲۲ جمادی‌الاول ۱۴۳۰ قمری) در قم دار فانی را وداع گفت. پیکر او در حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد.