عبدالقاهر بن طاهر بغدادی، معروف به ابومنصور بغدادی، یکی از برجسته‌ترین متکلمان، فقها و ریاضی‌دانان دوران خود بود. او در حدود سال ۳۴۰ هجری قمری در بغداد متولد شد و بعدها به همراه پدرش، طاهر بن محمد، به نیشابور مهاجرت کرد.
بغدادی از قبیله تمیم بود و به همین دلیل گاهی با لقب «تمیمی» نیز شناخته می‌شد. پدرش، طاهر بن محمد، فردی دانشمند و ثروتمند بود که علاقه زیادی به علم و حدیث داشت. عبدالقاهر نیز این علاقه را از پدرش به ارث برد و تمام اموال موروثی خود را در راه علم صرف کرد، تا جایی که دچار فقر شد.
او در علوم مختلفی از جمله فقه، کلام، حساب، ادبیات و حدیث مهارت یافت و به تدریس پرداخت. از جمله استادان برجسته او می‌توان به ابواسحاق اسفراینی، فقیه شافعی و متکلم اشعری، اشاره کرد. همچنین او نزد ابوعمرو بن نجید، ابوعمرو محمد بن جعفر بن مَطر، ابوبکر اسماعیلی و ابواحمد بن عدی حدیث شنید و بعدها بیهقی و عبدالغفار بن محمد بن شیرویه از او روایت کردند.
بغدادی در مناظرات کلامی و فقهی مهارت زیادی داشت و برخی از آثار او به بررسی فرقه‌های مختلف اسلامی اختصاص دارد. از جمله آثار مهم او می‌توان به الفرق بین الفرق، الملل و النحل، اصول الدین و التکملة فی الحساب اشاره کرد. کتاب الفرق بین الفرق یکی از مهم‌ترین آثار اوست که در آن به بررسی فرقه‌های مختلف اسلامی پرداخته و دیدگاه‌های اهل سنت را برجسته کرده است.
او شاگردان برجسته‌ای داشت که از جمله آن‌ها می‌توان به ناصر مروزی و ابوالقاسم قشیری اشاره کرد. گفته شده است که بیشتر بزرگان و اهل نظر خراسان از شاگردان او بوده‌اند.
در سال ۴۲۹ هجری قمری، به دلیل ناآرامی‌های سیاسی، بغدادی مجبور شد نیشابور را ترک کند و به اسفراین مهاجرت کند. او در همان سال در اسفراین درگذشت و در کنار استادش، ابواسحاق اسفراینی، به خاک سپرده شد.
عبدالقاهر بن طاهر بغدادی یکی از تأثیرگذارترین متکلمان و فقهای اسلامی بود که آثار او همچنان مورد توجه پژوهشگران قرار دارد. او نه تنها در علوم دینی بلکه در ریاضیات نیز مهارت داشت و توانست در چندین حوزه علمی تأثیرگذار باشد. زندگی او نمونه‌ای از تلاش بی‌وقفه برای کسب دانش و انتقال آن به نسل‌های بعدی است.