امام جعفر صادق (ع)، ششمین امام شیعیان، در هفدهم ربیع‌الاول سال ۸۳ هجری قمری در مدینه به دنیا آمدند. ایشان فرزند امام محمد باقر (ع) و ام فروه، از خاندان برجسته و پرهیزگار بنی‌حسن، بودند. امام صادق (ع) به دلیل علم گسترده و دانش عمیق خود در زمینه‌های گوناگون، به “صادق آل محمد” مشهور شدند.
دوران امامت امام جعفر صادق (ع)، که از سال ۱۱۴ هجری قمری پس از شهادت پدر بزرگوارشان آغاز شد و تا سال ۱۴۸ هجری قمری ادامه داشت، یکی از مهم‌ترین دوره‌های تاریخ اسلام بود. این دوران همزمان با ضعف قدرت بنی‌امیه و اوج‌گیری بنی‌عباس بود که فضای مناسبی برای فعالیت‌های علمی و فرهنگی ایجاد کرد. امام صادق (ع) از این فرصت بهره بردند تا مکتب علمی گسترده‌ای را پایه‌گذاری کنند که هزاران شاگرد از نقاط مختلف جهان اسلام در آن تحصیل کردند.
امام صادق (ع) به علوم اسلامی محدود نبودند و در رشته‌های مختلف از جمله شیمی، نجوم، پزشکی، فلسفه و ریاضیات نیز دستاوردهای قابل توجهی داشتند. یکی از برجسته‌ترین شاگردان ایشان، جابر بن حیان، به عنوان پدر علم شیمی شناخته می‌شود. همچنین، بسیاری از احادیث مهم شیعیان در زمینه‌های فقه، کلام و اخلاق از طریق امام صادق (ع) به ما رسیده است.
ایشان در زندگی شخصی و اجتماعی خود الگوی تقوا، تواضع و انصاف بودند و همواره بر عدالت، احترام به دیگران و پرهیز از ظلم تأکید داشتند. امام صادق (ع) در برابر تحولات سیاسی عصر خود، از روش حکیمانه‌ای برای حفاظت از شیعیان استفاده می‌کردند و به دور از تعصب و خشونت، اصول دین و ارزش‌های انسانی را ترویج می‌دادند.
سرانجام امام جعفر صادق (ع) در ۲۵ شوال سال ۱۴۸ هجری قمری به دست منصور دوانیقی، خلیفه عباسی، مسموم و به شهادت رسیدند. ایشان در قبرستان بقیع در مدینه به خاک سپرده شدند و آرامگاه ایشان همچنان محل زیارت عاشقان اهل‌بیت است.
زندگی و آموزه‌های امام صادق (ع) نه تنها برای شیعیان، بلکه برای تمامی مسلمانان و علاقه‌مندان به علم و دانش، سرچشمه الهام و راهنمایی است. میراث علمی، اخلاقی و اجتماعی ایشان همچنان جاودانه باقی مانده و تأثیری عمیق بر تاریخ و فرهنگ اسلامی داشته است.