امام حسن مجتبی (علیه السلام)، دومین امام شیعیان و یکی از مهم‌ترین شخصیت‌های تاریخ اسلام، در 15 رمضان سال 3 هجری در مدینه به دنیا آمدند. ایشان فرزند امام علی (علیه السلام) و حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) و نوه پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) هستند. امام حسن (ع) از کودکی تحت تربیت پیامبر (ص) و پدر و مادر بزرگوارشان قرار گرفتند و به دانش، حکمت، و اخلاق ممتاز معروف بودند.
امام حسن (ع) به دلیل جایگاه والای خانوادگی و شخصیت برجسته‌شان، در میان مسلمانان به‌عنوان الگویی از اخلاق و بخشش شناخته می‌شدند. ایشان در دوران خلافت پدرشان، امام علی (ع)، نقش فعال و مؤثری در مدیریت امور جامعه داشتند.
پس از شهادت امام علی (ع)، امام حسن (ع) به‌عنوان خلیفه و امام امت برگزیده شدند. اما دوران کوتاه خلافت ایشان با چالش‌ها و مشکلات بسیاری همراه بود. ایشان در برابر معاویه، حاکم شام، که به‌دنبال تسلط بر تمام قلمرو اسلامی بود، ایستادگی کردند. با این حال، به‌دلیل تفرقه و ضعف در میان یاران خود، امام حسن (ع) تصمیم گرفتند برای حفظ جان مسلمانان و جلوگیری از جنگ داخلی، صلح‌نامه‌ای با معاویه امضا کنند. این اقدام اگرچه باعث انتقاد برخی شد، اما نشان‌دهنده نگاه بلندمدت و حکمت ایشان در حفظ اسلام و جامعه مسلمانان بود.
امام حسن (ع) علاوه بر رهبری سیاسی، نمونه‌ای از کرامت و بخشندگی بودند. ایشان به‌خاطر کمک به نیازمندان و رفتار نیکو با مردم، به «کریم اهل بیت» معروف شدند. امام حسن (ع) سال‌های پایانی زندگی خود را در مدینه سپری کردند و همچنان به ارشاد و هدایت مردم و پاسداری از ارزش‌های اسلام مشغول بودند.
در سال 50 هجری، امام حسن (ع) به‌دست همسرشان جعده بنت اشعث که با توطئه معاویه مسموم شده بود، به شهادت رسیدند. مزار ایشان در قبرستان بقیع در مدینه قرار دارد و مورد احترام و زیارت مسلمانان از سراسر جهان است.
زندگی امام حسن (ع) سرشار از درس‌هایی از صبر، گذشت، و تدبیر است که برای همه مسلمانان و انسان‌ها منبع الهام است.