امام علی بن موسی الرضا (علیه‌السلام)، هشتمین امام شیعیان، فرزند امام موسی کاظم (علیه‌السلام) و نجمه خاتون، در ۱۱ ذی‌القعده سال ۱۴۸ هجری قمری در مدینه به دنیا آمدند. ایشان به “رضا” ملقب شدند، به معنای “خشنودی”، زیرا خداوند و مردم از ایشان راضی و خشنود بودند. امام رضا (ع) به تقوا، علم، شکیبایی و مهربانی شهره بودند و در مدت امامتشان که ۲۰ سال به طول انجامید، نقش مؤثری در گسترش تعالیم اسلامی و تقویت مکتب تشیع ایفا کردند.
در زمان امام رضا (ع)، خلافت عباسی تحت فشارهای سیاسی و اجتماعی قرار داشت. مأمون، خلیفه عباسی، برای کاهش نفوذ شیعه و حفظ قدرت خود، تصمیم گرفت امام رضا (ع) را به ولیعهدی منصوب کند. هرچند امام به اکراه این مقام را پذیرفتند، اما از این فرصت برای نشر تعالیم اسلامی و معرفی اهل‌بیت (علیهم‌السلام) به مردم استفاده کردند.
امام رضا (ع) به دلیل علم گسترده و دانش فوق‌العاده‌شان، به “عالم آل محمد” نیز مشهور بودند. مناظرات علمی ایشان با دانشمندان ادیان و مکاتب مختلف، نقش مهمی در اثبات حقانیت اسلام و تقویت جایگاه شیعه داشت. سخنان حکیمانه و آموزه‌های اخلاقی و دینی ایشان، همچنان به‌عنوان منبع الهام برای مسلمانان شناخته می‌شود.
امام رضا (ع) علاوه بر نقش معنوی و علمی، در زمینه اجتماعی نیز بسیار فعال بودند. ایشان همواره در کمک به نیازمندان، حمایت از محرومان و ترویج عدالت اجتماعی پیشگام بودند. رفتار کریمانه و بزرگواری امام در برخورد با مردم، احترام و محبت عمیقی را در دل‌های همگان ایجاد کرده بود.
امام رضا (ع) در سال ۲۰۳ هجری قمری به شهادت رسیدند. محل دفن ایشان در مشهد، یکی از مهم‌ترین اماکن زیارتی جهان اسلام است. حرم مطهر امام رضا (ع)، به‌عنوان نمادی از ایمان و عشق به اهل‌بیت (ع)، هر ساله میلیون‌ها زائر از سراسر دنیا را به خود جذب می‌کند.
زندگی امام رضا (ع) نمادی از الگوی کامل انسانیت، تقوا، دانش و پایداری در برابر ظلم است. ایشان با استفاده از فرصتی که تاریخ در اختیارشان قرار داد، توانستند نقش بی‌بدیلی در گسترش تعالیم اسلامی و تقویت مکتب تشیع ایفا کنند. بیوگرافی ایشان یادآور ارزش‌های والایی است که می‌تواند برای هر فرد مسلمان راهنمایی روشن باشد.