امام سجاد (ع)، که با نام کامل علی بن الحسین بن علی بن ابی‌طالب شناخته می‌شوند، چهارمین امام شیعیان و یکی از برجسته‌ترین شخصیت‌های تاریخ اسلام است. ایشان در سال ۳۸ هجری قمری در مدینه متولد شدند و به خاطر زهد، عبادت و نقش ویژه‌شان در احیای معارف اسلامی پس از واقعه کربلا شهرت دارند. لقب ایشان «زین‌العابدین» به معنای زینت عبادت‌کنندگان و «سجاد» به دلیل عبادت‌های طولانی و سجده‌های فراوان است.
امام سجاد (ع) دوران کودکی و جوانی خود را در مدینه سپری کردند و در محیطی پر از علم و تقوا پرورش یافتند. پدر ایشان، امام حسین (ع)، و مادرشان، شهربانو، دختر یزدگرد سوم، آخرین پادشاه ساسانی، بودند که این موضوع اهمیت ویژه‌ای به ریشه‌های خانوادگی ایشان می‌بخشد.
امام سجاد (ع) شاهد حادثه دردناک کربلا بودند و به دلیل بیماری نتوانستند در جنگ شرکت کنند. پس از شهادت امام حسین (ع) و یارانشان، امام سجاد (ع) به اسارت درآمدند و همراه با دیگر اعضای خانواده به کوفه و سپس به شام برده شدند. در مجالس اسارت، ایشان با سخنرانی‌های پرشور و روشنگرانه، به افشای ظلم یزید و یارانش پرداختند و تلاش کردند تا پیام عاشورا و فلسفه مقاومت در برابر ظلم را به مردم منتقل کنند.
یکی از بزرگترین میراث‌های امام سجاد (ع)، کتاب «صحیفه سجادیه» است که مجموعه‌ای از دعاهای ایشان می‌باشد. این کتاب به دلیل عمق معارف الهی و مسائل اخلاقی، به «زبور آل محمد» مشهور شده است و به عنوان یک گنجینه ارزشمند برای علاقه‌مندان به معارف دینی شناخته می‌شود. علاوه بر این، رساله حقوق امام سجاد (ع) نیز نمونه‌ای برجسته از تعالیم انسانی و اخلاقی ایشان است.
پس از بازگشت به مدینه، امام سجاد (ع) زندگی خود را وقف تعلیم و تربیت مردم کردند و با ارائه الگوی عبادت و زهد، به اصلاح جامعه اسلامی پرداختند. ایشان همواره در برابر ظلم و فساد بنی‌امیه ایستادگی کردند، اما با روش‌هایی که با شرایط سخت سیاسی آن زمان همخوانی داشت.
امام سجاد (ع) در سال ۹۵ هجری قمری به دست ولید بن عبدالملک، خلیفه وقت، مسموم شدند و به شهادت رسیدند. مزار ایشان در قبرستان بقیع در مدینه قرار دارد و مورد احترام مسلمانان است.