امام موسی کاظم (علیه‌السلام)، فرزند امام جعفر صادق (علیه‌السلام) و حمیده خاتون، هفتمین امام شیعیان است. ایشان در ۷ صفر سال ۱۲۸ هجری قمری در منطقه ابواء، بین مکه و مدینه، متولد شدند. دوران امامت ایشان که پس از شهادت امام جعفر صادق (علیه‌السلام) آغاز شد، حدود ۳۵ سال به طول انجامید و در آن زمان شیعه شاهد تحولات سیاسی و اجتماعی بسیاری بود.
امام موسی کاظم (ع) به دلیل عبادات عمیق، بردباری و خوی آرام، به “کاظم” معروف شدند. ایشان الگوی بارزی از تقوا، شکیبایی و مهربانی بودند و توانستند در شرایط دشوار سیاسی زمان خود، رهبری جامعه شیعه را بر عهده بگیرند. امام در دوره‌ای زندگی می‌کردند که خلافت عباسیان در اوج قدرت خود بود و فعالیت‌های شیعیان زیر فشار شدید حکومت قرار داشت.
ایشان زمان سه خلیفه عباسی، یعنی منصور دوانیقی، مهدی عباسی و هارون‌الرشید را درک کردند و به دلیل شخصیت معنوی و نفوذ ایشان در میان شیعیان، همواره تحت نظر و فشار دستگاه خلافت بودند. امام موسی کاظم (ع) بسیاری از عمر خود را در زندان‌های عباسیان سپری کردند و نهایتاً در سال ۱۸۳ هجری قمری در زندان هارون‌الرشید به شهادت رسیدند. محل دفن ایشان در کاظمین، شهری نزدیک بغداد است که به یکی از مراکز زیارتی مهم شیعیان تبدیل شده است.
از نظر علمی و فرهنگی، امام موسی کاظم (ع) نقش ویژه‌ای در گسترش معارف دینی و آموزه‌های اسلامی ایفا کردند. بسیاری از شاگردان برجسته از محضر ایشان بهره‌مند شدند و به گسترش دانش و فرهنگ اسلامی کمک کردند. سخنان و حکمت‌های ایشان سرشار از تعالیم اخلاقی، اجتماعی و دینی است که همچنان برای پیروان ایشان راهنما و الهام‌بخش است.
امام موسی کاظم (ع) در زندگی خود همواره بر اهمیت تقوا، عدالت و پایداری در برابر ظلم تأکید داشتند. ایشان علاوه بر مبارزات معنوی و علمی، در راه کمک به محرومان و نیازمندان نیز پیشگام بودند. کرامت و بزرگواری امام در برخورد با مخالفان و دشمنان نیز جلوه‌ای ویژه داشت و ایشان با عطوفت و مهربانی خود، انسان‌ها را به حقیقت و معنویت دعوت می‌کردند.
این زندگی‌نامه کوتاه تنها گوشه‌ای از فضایل و ویژگی‌های امام موسی کاظم (ع) را به تصویر می‌کشد. جایگاه ویژه ایشان در تاریخ اسلام و تشیع همواره مایه الهام و افتخار برای پیروانشان بوده است.