فریدریش برژیوس (۱۱ اکتبر ۱۸۸۴ – ۳۰ مارس ۱۹۴۹) یک شیمی‌دان آلمانی بود که به خاطر اختراع فرآیند برژیوس برای تولید سوخت شیمیایی از زغال سنگ شناخته می‌شود. او همچنین برنده جایزه نوبل شیمی در سال ۱۹۳۱ بود که به همراه کارل بوش برای تأثیرات آنها در اختراع و توسعه روش‌های شیمیایی فشار بالا اهدا شد.
برژیوس در ۱۱ اکتبر ۱۸۸۴ در شهر برسلاو (که در حال حاضر وروتسواف، لهستان است) به دنیا آمد. پدرش در یک کارخانه شیمیایی کار می‌کرد و او از کودکی به تحقیقات شیمیایی علاقه‌مند شد. او در سال ۱۹۰۳ تحصیلات خود را در دانشگاه برسلاو آغاز کرد و در سال ۱۹۰۷ مدرک دکترای خود را در دانشگاه لایپزیگ دریافت کرد.
در سال ۱۹۰۹، برژیوس به همراه فریتز هابر و کارل بوش در دانشگاه کارلسروهه کار روی فرآیند هابر-بوش انجام داد. در همین سال، او به دانشگاه هانوفر رفت و با ماکس بودنشتاین کار کرد، که به عنوان یکی از برجسته‌ترین محققان کیمیاتی شناخته می‌شد.
فرآیند برژیوس، که در سال ۱۹۱۳ ثبت شد، فرآیندی برای تولید هیدروکربن‌های آبی است که به عنوان سوخت شیمیایی استفاده می‌شود، توسط هیدروژناسیون زغال سنگ (زغال سنگ قهوه‌ای) تولید می‌شود. این فرآیند قبل از فرآیند فیشر-تروپش توسعه یافته بود و به عنوان یکی از روش‌های اصلی تولید سوخت شیمیایی در طول جنگ جهانی اول محبوبیت یافت.
در سال ۱۹۱۴، برژیوس توسط تئودور گولدسمیت به دعوت شد تا در کارخانه خود، تی. گولدسمیت آگ در برلین، یک کارخانه صنعتی بسازد. تولید در این کارخانه در سال ۱۹۱۹ آغاز شد، پس از پایان جنگ جهانی اول.
برژیوس در طول جنگ جهانی دوم با شرکت IG Farben همکاری داشت و پس از جنگ، به دلیل مسائل مربوط به شهروندی، به آرژانتین فرار کرد و در آنجا به عنوان مشاور در وزارت صنعت فعالیت کرد.