ماکس بیلشافسکی (۲۰ فوریه ۱۸۶۹ – ۱۵ اوت ۱۹۴۰) یک پزشک و پاتولوژیست آلمانی بود که به خاطر تحقیقات بزرگی در زمینه پاتولوژی عصبی شناخته می‌شود. او در شهر برسلاو (که اکنون در لهستان به عنوان وروتسواف شناخته می‌شود) به دنیا آمد. پدرش یک تاجر بود و او از کودکی به تحقیقات عصبی علاقه‌مند شد.
بیلشافسکی در سال ۱۸۹۳ مدرک دکترای خود را از دانشگاه مونیخ دریافت کرد و سپس به کار در مؤسسه پاتولوژی سنکنبرگ در فرانکفورت-آم-ماین پرداخت. در این مؤسسه، او با لودویگ ادینگر کار کرد و از کارل وایگرت در تکنیک‌های رنگ‌آمیزی تاریخی بهره‌برداری کرد.
او از سال ۱۸۹۶ تا ۱۹۰۴ در آزمایشگاه روانپزشکی امانوئل مندل در برلین کار کرد و در سال ۱۹۰۴ به عنوان مشاور تحقیقاتی در آزمایشگاه عصب‌شناسی کیفیت ولفگانگ در برلین پیوست. او در این مؤسسه تا سال ۱۹۳۳ ماند و در آنجا به تحقیقات بسیاری در زمینه پاتولوژی عصبی پرداخت.
بیلشافسکی در سال ۱۹۳۵ به دلیل قوانین ضدیهودی نازی‌ها از برلین خلع شد و به ایالات متحده مهاجرت کرد. او در سال ۱۹۳۷ به دانشگاه اوترخت در هلند پیوست و در سال ۱۹۳۹ به مؤسسه کاجال در مادرید، اسپانیا منتقل شد. او در سال ۱۹۴۰ در منطقه بزرگ لندن درگذشت.
بیلشافسکی به خاطر تحقیقات بزرگی که در زمینه بیماری‌های عصبی مانند بیماری آلزایمر، بیماری پارکینسون، بیماری هانتینگتن، و بیماری‌های حرکتی انجام داد، شناخته می‌شود. او به خاطر کارهای خود در تحقیقات پاتولوژی عصبی و توسعه رنگ‌آمیزی بیلشافسکی شناخته می‌شود که به تحقیقات رامون ی کاجال کمک کرد.