نوربرت ریلو (Norbert Rillieux) در ۱۷ مارس ۱۸۰۶ در نیواورلئان، لوئیزیانا به دنیا آمد. او یکی از برجسته‌ترین مخترعان و مهندسان شیمی بود که به خاطر اختراع دستگاه تبخیر چند مرحله‌ای شناخته می‌شود. پدر او، وینسنت ریلو، یک مالک مزرعه و مخترع بود و مادرش کنستانس ویوانت، یک زن آزاد رنگین‌پوست بود. نوربرت از کودکی به دلیل داشتن خانواده‌ای تحصیل‌کرده و برخوردار از امکانات آموزشی، به آموزش و پرورش دسترسی داشت.
او تحصیلات خود را در مدارس کاتولیک خصوصی در لوئیزیانا آغاز کرد و سپس در اوایل دهه ۱۸۲۰ به پاریس سفر کرد تا در مدرسه مهندسی École Centrale Paris تحصیل کند. در این مدرسه، ریلو در رشته‌های فیزیک، مکانیک و مهندسی تحصیل کرد و به متخصص موتورهای بخار تبدیل شد. او چندین مقاله درباره استفاده از بخار برای کار دستگاه‌ها منتشر کرد و پایه‌گذار تکنولوژی‌ای شد که بعدها در دستگاه تبخیر چند مرحله‌ای خود به کار گرفت.
در دهه ۱۸۰۰، فرآیند تصفیه شکر آهسته، گران و ناکارآمد بود. روش مرسوم که به نام “قطار شکر” یا “قطار جامائیکا” شناخته می‌شد، شامل ریختن آب‌میوه نیشکر در یک دیگ بزرگ، گرم کردن آن و انتقال مایع غلیظ‌شده به دیگ‌های کوچک‌تر بود که منجر به هدررفت شکر و خطرات برای کارگران می‌شد. ریلو در حالی که در فرانسه بود، به تحقیق در مورد بهبود این فرآیند پرداخت.
دستاورد بزرگ علمی ریلو شناخت این نکته بود که در فشار کاهش‌یافته، استفاده مکرر از حرارت پنهان منجر به تولید شکر با کیفیت بهتر و هزینه کمتر می‌شود. او دستگاه تبخیر چند مرحله‌ای تحت خلاء را اختراع کرد که انرژی بخاراتی که از جوشیدن شربت نیشکر برخاسته بودند را در چندین محفظه استفاده می‌کرد و در نهایت کریستال‌های شکر تولید می‌شد. این اختراع راهی ایمن‌تر، ارزان‌تر و کارآمدتر برای تبخیر آب‌میوه نیشکر ارائه داد.
ریلو به لوئیزیانا بازگشت تا در صنعت شکر کار کند و دستگاه تبخیر خود را در تصفیه‌خانه‌های شکر به کار گیرد. اختراع او تحول بزرگی در فرآوری شکر ایجاد کرد و به‌طور گسترده‌ای به عنوان بهترین روش برای کاهش دما در تبخیر صنعتی و صرفه‌جویی در سوخت شناخته می‌شود. دستگاه‌های مشابهی همچنان برای تولید شکر و محصولات دیگری مانند صابون و چسب استفاده می‌شوند.
علاوه بر کار در تصفیه شکر، ریلو ایده‌های دیگری نیز داشت، از جمله تخلیه آب در منطقه‌های باتلاقی اطراف نیواورلئان برای کاهش تعداد پشه‌های ناقل بیماری. با این حال، دولت ایالتی به پیشنهاد او توجهی نکرد. ریلو به پاریس بازگشت و تا زمان مرگش در ۸ اکتبر ۱۸۹۴ در آنجا زندگی کرد.