حضرت ابراهیم (علیه‌السلام)، از پیامبران بزرگ الهی و یکی از مهم‌ترین شخصیت‌های تاریخی ادیان توحیدی (یهودیت، مسیحیت و اسلام) است. او در حدود دو هزار سال پیش از میلاد در سرزمین بابل (عراق کنونی) به دنیا آمد. نام پدر او تارح (آزر در قرآن) بود. بابل در آن زمان سرزمینی بود که مردم آن بت‌پرستی می‌کردند، اما ابراهیم از کودکی به جستجوی حقیقت پرداخت.
ابراهیم جوان در میان جامعه‌ای که به شدت به بت‌ها و خرافات پایبند بود، به یکتاپرستی ایمان آورد. او حقیقت را در پرستش خداوند یکتا یافت و با شجاعت علیه بت‌پرستی مبارزه کرد. او حتی بت‌های قوم خود را شکست و با استدلال قوی و منطقی، ضعف این باور را به چالش کشید. داستان معروف شکستن بت‌ها و مناظره او با نمرود، پادشاه وقت، از مهم‌ترین بخش‌های زندگی اوست. نمرود که احساس خطر می‌کرد، دستور داد ابراهیم را به آتش بیندازند. اما خداوند او را از آتش نجات داد، و این معجزه ایمان بسیاری را به همراه داشت.
حضرت ابراهیم (ع) به فرمان الهی، سرزمین بابل را ترک کرد و سفر خود را به سمت سرزمین‌های مقدس آغاز نمود. او به مناطق مختلفی مانند فلسطین، مصر و حجاز سفر کرد و پیام الهی را به مردم رساند. یکی از آزمون‌های بزرگ حضرت ابراهیم، فرمان الهی برای قربانی کردن فرزندش اسماعیل بود. او با ایمان قوی به این آزمون پاسخ مثبت داد، اما در لحظه آخر خداوند قربانی دیگری را به جای اسماعیل فرستاد. این رویداد به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نمادهای تسلیم در برابر اراده الهی شناخته می‌شود.
حضرت ابراهیم بنیان‌گذار کعبه نیز به شمار می‌رود. او به همراه فرزندش اسماعیل، کعبه را بازسازی کرد و آن را به عنوان خانه خدا معرفی نمود. کعبه به نقطه مرکزی عبادت مسلمانان تبدیل شد و تا امروز نقشی محوری در اسلام ایفا می‌کند.
زندگی حضرت ابراهیم پر از درس‌های معنوی، ایمان و شجاعت است. او نمادی از توحید و تسلیم در برابر خداوند است و نقش اساسی در شکل‌گیری ادیان توحیدی دارد. پیام او که بر ایمان به خداوند یکتا تأکید داشت، همچنان در تاریخ جاودانه مانده است.