حضرت ادریس (ع)، یکی از پیامبران بزرگ الهی است که در قرآن کریم و سایر کتب آسمانی از او به نیکی یاد شده است. او از نسل حضرت شیث (ع)، فرزند حضرت آدم (ع) بود و در سلسله نسب او، هفت نسل میان او و حضرت آدم (ع) قرار دارد. نام حضرت ادریس (ع) چهار بار در قرآن کریم آمده است و او به عنوان پیامبری پرهیزگار، حکیم و صبور شناخته می‌شود.
حضرت ادریس (ع) در میان مردمی زندگی می‌کرد که به دلیل فاصله گرفتن از تعالیم الهی، در مسیر گمراهی و فساد قرار داشتند. خداوند او را به عنوان پیامبری مبعوث کرد تا مردم را به یکتاپرستی، تقوا و رعایت عدالت دعوت کند. او با صبر و شکیبایی بسیار، تعالیم الهی را به مردم انتقال می‌داد و آن‌ها را به دوری از ظلم و ستم فرا می‌خواند.
یکی از ویژگی‌های برجسته حضرت ادریس (ع)، علم و دانش بی‌نظیر او بود. گفته شده است که او نخستین کسی بود که خط نوشتاری را ابداع کرد و علوم بسیاری را به انسان‌ها آموخت. همچنین، او اولین کسی بود که دوخت لباس را معرفی کرد و لباس‌هایی از جنس پارچه به جای پوست حیوانات برای پوشش استفاده کرد. این نوآوری‌ها نشان‌دهنده هوش و نبوغ او بود که از سوی خداوند به او عطا شده بود.
حضرت ادریس (ع) به دلیل عبادت‌های طولانی و ارتباط نزدیک با خداوند، به مقامی بلند در میان پیامبران دست یافت. او به‌طور ویژه به عروج به آسمان‌ها شناخته می‌شود. طبق روایات اسلامی، خداوند او را به آسمان چهارم برد، جایی که او به لطف الهی زندگی می‌کند. قرآن کریم در این باره می‌فرماید: “وَذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِدْرِيسَ إِنَّهُ كَانَ صِدِّيقًا نَبِيًّا وَرَفَعْنَاهُ مَكَانًا عَلِيًّا” (سوره مریم، آیه ۵۶-۵۷). این آیه اشاره به مقام بلند و جایگاه ویژه حضرت ادریس (ع) دارد.
زندگی حضرت ادریس (ع) برای انسان‌ها درس‌های بزرگی دارد. او نمونه‌ای از ایمان، تلاش و شجاعت در راه هدایت مردم است. همچنین، او به عنوان کسی که علم و دانش را به بشر آموزش داد، نمادی از ارتباط میان ایمان و دانش به شمار می‌آید.
حضرت ادریس (ع) با تعالیم و الگوی زندگی خود، نشان داد که چگونه انسان می‌تواند با تقرب به خداوند و بهره‌گیری از علم و دانش، زندگی‌ای شایسته و هدفمند داشته باشد. او به عنوان یکی از پیامبران اولی‌العزم، نقشی مؤثر در تاریخ دینی و فرهنگی بشریت داشته است.