حضرت خدیجه بنت خویلد (سلام‌الله‌علیها)، اولین همسر پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم)، از زنان برجسته و نمونه تاریخ اسلام بودند که نقش بزرگی در آغاز و گسترش اسلام ایفا کردند. ایشان در سال ۵۵ قبل از هجرت، در مکه به دنیا آمدند و از خاندان قریش و تیره بنی‌اسد بودند.
حضرت خدیجه (س) از لحاظ نسب خانوادگی، جایگاهی بسیار والا و محترم داشتند. ایشان به سبب خردمندی، توانمندی در مدیریت و صداقت، در جامعه آن روز مکه به عنوان “طاهره” و “امیرة قریش” شناخته می‌شدند. حضرت خدیجه (س) زنی تاجر و موفق در تجارت بودند و از همان ابتدا در فعالیت‌های اقتصادی خود، به اصول اخلاقی پایبند بوده و ثروت زیادی کسب کرده بودند.
حضرت خدیجه (س) در سن ۲۵ سالگی، زمانی که پیامبر اسلام (ص) ۲۵ سال داشتند، به ایشان پیشنهاد ازدواج دادند. این ازدواج بر پایه احترام، محبت و اعتقاد به ارزش‌های اخلاقی صورت گرفت و ثمره آن، فرزندانی چون قاسم، عبدالله و حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) بود.
نقش حضرت خدیجه (س) در حمایت از پیامبر (ص) و گسترش اسلام، بسیار برجسته بود. ایشان اولین زنی بودند که به اسلام ایمان آوردند و تمام ثروت خود را در راه کمک به مسلمانان و تقویت بنیان‌های دین مبین اسلام صرف کردند. در دوران سختی و فشار قریش بر مسلمانان، حضرت خدیجه (س) همواره در کنار پیامبر اکرم (ص) بودند و ایشان را در مقابله با مشکلات پشتیبانی می‌کردند.
حضرت خدیجه (س) در سال دهم بعثت، پس از گذراندن دوره‌ای از سختی‌ها و مشکلات، به دیدار حق شتافتند. وفات ایشان برای پیامبر اکرم (ص) و مسلمانان ضربه‌ای بزرگ بود، به طوری که آن سال به “عام‌الحزن” معروف شد.
حضرت خدیجه (س) نمونه‌ای از ایثار، تقوا و پایداری در راه خدا بودند و نقش ارزنده‌ای در تاریخ اسلام و انسانیت ایفا کردند. یاد و خاطره این بانوی بزرگوار همواره در قلب مسلمانان باقی خواهد ماند.