حضرت رقیه (سلام الله علیها)، دختر امام حسین (علیه السلام)، یکی از چهره‌های معصوم و محبوب تاریخ اسلام است که جایگاه ویژه‌ای در دل شیعیان و دوستداران اهل بیت (علیهم السلام) دارد. نام ایشان با واقعه کربلا و حوادث دلخراش پس از آن گره خورده است. حضرت رقیه به دلیل پاکی، معصومیت و روح بزرگ خود، از همان کودکی الگویی از تقوا و عشق به اهل بیت برای همگان شد.
حضرت رقیه (س) در سال 57 هجری قمری در مدینه به دنیا آمد. مادر گرامی ایشان، یکی از بانوان نیکوکار و فاضله عصر خود بودند که در تربیت ایشان نقش مؤثری داشتند. حضرت رقیه در آغوش پر مهر پدر و خانواده‌ای که به اخلاق و معنویت توجه ویژه داشتند، پرورش یافتند. ایشان به دلیل سن کم خود هنگام وقوع حادثه کربلا، تنها سه یا چهار سال داشتند، اما حتی در این سن کم نیز شاهد ظلم و ستم‌های فراوان به خاندان پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) بودند.
حضرت رقیه به همراه خانواده خود در واقعه عاشورا حضور داشتند. پس از شهادت امام حسین (ع) و یاران باوفای او، اهل بیت به اسارت برده شدند و حضرت رقیه نیز در این مسیر سخت و طاقت‌فرسا حضور داشتند. حوادث غم‌انگیز این دوران، از جمله شهادت پدر و برادرانشان، شرایط دشوار اسارت، و تحمل آزار و اذیت‌های دشمنان، تأثیر عمیقی بر این کودک معصوم گذاشت.
در مسیر اسارت، حضرت رقیه در شهر شام به شدت دلتنگ پدر خود بودند. این دلتنگی و غم بی‌پایان ایشان، موجب شد که سر مبارک امام حسین (ع) را برای تسکین دل این دختر معصوم به او نشان دهند. این واقعه جان‌گداز، از لحظات اوج غم و اندوه در تاریخ اسلام محسوب می‌شود. حضرت رقیه پس از دیدن سر بریده پدرشان، در غم و اندوه جانکاهی فرو رفتند و دیری نپایید که در همان سنین کم، در اثر شدت اندوه و بیماری به شهادت رسیدند.
مرقد مطهر حضرت رقیه (س) در شهر دمشق واقع شده و به عنوان یکی از اماکن مقدس و محبوب برای شیعیان و محبان اهل بیت شناخته می‌شود. زیارت این بانوی بزرگوار، برای بسیاری از مردم جهان فرصتی برای تأمل در وفاداری، مظلومیت و عشق به اهل بیت است.