حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها)، بانویی عظیم و برجسته در تاریخ اسلام، دختر امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) و حضرت فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) و نوه گرامی پیامبر اسلام حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هستند. ایشان در سال ۵ یا ۶ هجری قمری در مدینه متولد شدند و در خانه‌ای بزرگ شدند که سرشار از عشق به خدا، علم، و تقوا بود. این محیط خانوادگی، تأثیر عمیقی بر شخصیت و تربیت حضرت زینب (س) داشت و از ایشان بانویی فرهیخته و شجاع ساخت.
حضرت زینب (س) از سنین کودکی در کنار پدر و مادر بزرگوارشان، شاهد رویدادهای مهمی بود که در قلب اسلام رخ داد. ایشان در این دوران درس‌هایی از شجاعت، فداکاری، و عشق به حقیقت آموختند. همچنین، ایشان نقش مادرانه‌ای نسبت به برادران خود، امام حسن (ع) و امام حسین (ع)، داشتند و رابطه‌ای بسیار نزدیک و عاطفی با آنان برقرار کردند.
حضرت زینب (س) با عبدالله بن جعفر، که از خاندان پیامبر و فردی مؤمن و بافضیلت بود، ازدواج کردند. این ازدواج برای ایشان بستری فراهم کرد تا علاوه بر تربیت فرزندان، در جامعه نیز حضور فعال داشته باشند. ایشان همیشه در مسیر حق و حمایت از ارزش‌های اسلامی، الگویی از تقوا و استقامت بودند.
یکی از برجسته‌ترین مقاطع زندگی حضرت زینب (س)، نقش ایشان در واقعه کربلا و حوادث پس از آن است. در روز عاشورا، ایشان در کنار برادر گرامی‌شان امام حسین (ع) بودند و شاهد شهادت عزیزترین اعضای خانواده و یاران بودند. با وجود تمام مصائب، حضرت زینب (س) با استقامت و شجاعتی مثال‌زدنی، نقش رهبری و حمایت از اهل‌بیت امام حسین (ع) را بر عهده گرفتند.
خطابه‌های حضرت زینب (س)، به‌ویژه در کوفه و شام، نقش بسزایی در افشای ظلم یزید و حمایت از آرمان‌های عاشورا داشت. این خطابه‌ها نه تنها ظلم و بیداد را برملا کرد، بلکه پیام حقیقت و عدالت را نیز به جهانیان رساند.
حضرت زینب (س) در تاریخ اسلام به عنوان نمادی از صبر، استقامت، و دفاع از حقیقت شناخته می‌شوند. ایشان در سال ۶۲ هجری قمری دار فانی را وداع گفتند و آرامگاه ایشان در سوریه واقع شده است. زندگی و آموزه‌های این بانوی شجاع، به‌عنوان الگویی برای تمامی مسلمانان جهان باقی مانده است.