حضرت قاسم بن حسن (علیه السلام)، نوجوانی با شجاعت و ایمان، فرزند امام حسن مجتبی (علیه السلام) و نوه امام علی (علیه السلام)، یکی از چهره‌های برجسته و الگوهای رشادت و وفاداری در واقعه عاشورا است. او در سال 47 هجری قمری در مدینه به دنیا آمد و در خانه‌ای پر از معنویت و نور الهی تربیت یافت. حضرت قاسم (ع) در محیطی رشد کرد که ارزش‌های الهی، انسانی و اخلاقی از جمله صداقت، شجاعت و پایبندی به دین اسلام به او آموخته می‌شد.
حضرت قاسم در سنین نوجوانی خود، با وجود سن کم، درکی عمیق از ایمان و وفاداری به خاندان اهل بیت داشت. زمانی که امام حسین (علیه السلام) برای مبارزه با ظلم و یزید قیام کردند، حضرت قاسم با شوقی فراوان به کاروان امام حسین (ع) پیوستند و از همان ابتدا تا پایان این حرکت تاریخی همراه اهل بیت بودند.
در روز عاشورا، هنگامی که یاران امام حسین (ع) یکی پس از دیگری به میدان رفتند و به شهادت رسیدند، حضرت قاسم نیز با اجازه امام حسین (ع) و با وجود جوانی و سن کم خود، برای دفاع از حق و دین اسلام وارد میدان نبرد شد. روایت‌ها نقل کرده‌اند که او در میدان جنگ لباسی ساده و شمشیری کوچک داشت، اما قلبی بزرگ و ایمانی استوار او را به مبارزه با دشمنان واداشت.
حضرت قاسم بن حسن (ع) با شجاعت و ایمان مثال‌زدنی خود، به مبارزه با سپاه دشمن پرداخت و توانست تعداد زیادی از آنان را شکست دهد. او با روحیه‌ای بی‌باک و عزم راسخ نشان داد که سن و سال نمی‌تواند مانعی برای دفاع از حق و عدالت باشد. در نهایت، پس از مبارزه‌ای دلاورانه، حضرت قاسم به دست دشمنان به شهادت رسید. گفته می‌شود که هنگام شهادت، جسم مطهر او توسط اسب‌های دشمنان لگدمال شد، که این واقعه نشان از اوج بی‌رحمی آنان دارد.
حضرت قاسم (ع) الگویی جاودانه از شجاعت، ایمان، و پایبندی به ولایت است. شهادت او پیامی قوی از ایثار و وفاداری به اهل بیت را به تمامی نسل‌ها منتقل کرد. خاطره حضرت قاسم (ع) همچنان در قلب مؤمنان زنده است و نقش بی‌بدیل او در واقعه عاشورا هرگز از یاد نخواهد رفت.