حضرت موسی (ع)، یکی از پیامبران بزرگ الهی، نقش مهمی در تاریخ ادیان آسمانی و فرهنگ بشری ایفا کرده است. وی فرزند عمران و از نسل حضرت یعقوب (ع) بود و در زمانی متولد شد که بنی‌اسرائیل تحت ظلم و ستم فرعون مصر قرار داشتند. فرعون از افزایش جمعیت بنی‌اسرائیل هراس داشت و دستور داد تمامی نوزادان پسر را به قتل برسانند.
مادر حضرت موسی (ع) به دستور الهی فرزندش را در سبدی گذاشت و به نیل سپرد. این سبد به خانه فرعون رسید و آسیه، همسر فرعون که زنی نیکوکار و مومن بود، وی را به فرزندی پذیرفت. موسی (ع) در کاخ فرعون بزرگ شد، اما همواره نسبت به سرنوشت بنی‌اسرائیل حساس بود.
در یکی از روزها، حضرت موسی (ع) با یک مأمور قبطی که بنی‌اسرائیل را شکنجه می‌داد درگیر شد و آن مأمور را به اشتباه کشت. پس از این حادثه، موسی (ع) به مدین پناه برد. در مدین، با حضرت شعیب (ع) آشنا شد و با یکی از دختران او ازدواج کرد.
سال‌ها بعد، حضرت موسی (ع) در راه بازگشت به مصر، در کوه طور تجربه وحی الهی را تجربه کرد. خداوند او را به پیامبری برگزید و مأموریتی بزرگ برای رهایی بنی‌اسرائیل از ستم فرعون به وی سپرد. او با عصای معجزه‌آسایش به مصر بازگشت و با فرعون گفتگو کرد، اما فرعون از پذیرش دعوت موسی (ع) خودداری کرد. در ادامه، موسی (ع) معجزات بسیاری مانند تبدیل عصا به اژدها و ایجاد طوفان و بلاها را به نمایش گذاشت تا فرعون را به قدرت الهی آگاه کند.
پس از مخالفت فرعون، موسی (ع) بنی‌اسرائیل را از مصر خارج کرد. در جریان این سفر، یکی از بزرگ‌ترین معجزات او رخ داد؛ شکافتن دریای سرخ که به بنی‌اسرائیل اجازه داد از آن عبور کنند، در حالی که فرعون و سپاهیانش در دریا غرق شدند.
حضرت موسی (ع) علاوه بر رهایی بنی‌اسرائیل، قوانینی الهی از جمله ده فرمان را برای هدایت قوم خود از خداوند دریافت کرد. این قوانین پایه‌های اخلاقی و دینی یهودیت را شکل داد.
زندگی حضرت موسی (ع) نمادی از ایمان، عدالت و ایستادگی در برابر ظلم است. داستان ایشان همچنان الهام‌بخش انسان‌ها در سراسر جهان است و در قرآن، تورات و کتاب‌های مقدس دیگر مورد تأکید قرار گرفته است.