سلمان فارسی (رحمة‌الله‌علیه)، یکی از برجسته‌ترین صحابه پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و از شخصیت‌های الهام‌بخش تاریخ اسلام است. او که ابتدا “روزبه” نامیده می‌شد، در خانواده‌ای زرتشتی در روستای جی (نزدیک اصفهان) متولد شد. سلمان از همان کودکی به جست‌وجوی حقیقت علاقه‌مند بود و به‌دنبال معنای زندگی و دین حقیقی از آیین زرتشتی به سمت آیین مسیحیت گرایش پیدا کرد.
سلمان برای یافتن حقیقت، مسیرهای زیادی را طی کرد. او از ایران به سوی سرزمین‌های شام و بیزانس رفت و در خدمت چندین کشیش مسیحی قرار گرفت. کشیشان او را با تعلیمات و بشارت‌های پیامبران آشنا کردند و سلمان را به ظهور پیامبری در شبه‌جزیره عربستان بشارت دادند. همین بشارت‌ها باعث شد او به حجاز سفر کند.
پس از رسیدن به سرزمین عربستان، سلمان در طول سفر خود توسط تاجران عرب به بردگی گرفته شد و در مدینه به یکی از یهودیان فروخته شد. اما این تقدیر زمینه‌ای شد تا او پیامبر اسلام (ص) را ملاقات کند. وقتی سلمان نشانه‌های پیامبر وعده داده شده، همچون مهر نبوت، را مشاهده کرد، به اسلام ایمان آورد و به پیامبر گروید. پیامبر او را از بردگی آزاد کرد و به او لقب “سلمان محمدی” داد.
سلمان فارسی به دلیل دانش و اندیشه عمیق، نزد پیامبر و مسلمانان جایگاه ویژه‌ای داشت. او در غزوات مختلف از جمله جنگ خندق، نقش کلیدی ایفا کرد. ایده حفر خندق برای دفاع از مدینه در برابر حمله قریش، پیشنهاد سلمان بود و این ابتکار نقش مهمی در پیروزی مسلمانان داشت.
پس از رحلت پیامبر (ص)، سلمان به تبلیغ اسلام و خدمات اجتماعی پرداخت. او به ولایت مدائن منصوب شد و در این منصب زندگی ساده و زاهدانه‌ای داشت. سلمان در امور حکومتی با مردم عادلانه رفتار می‌کرد و هرگز از جایگاه خود سوءاستفاده نکرد. او به کمک به نیازمندان و گسترش ارزش‌های اسلامی اهمیت زیادی می‌داد.
سلمان فارسی در سال ۳۵ هجری در مدائن دار فانی را وداع گفت. او نمونه‌ای از انسان‌هایی است که حقیقت را در جست‌وجوی خستگی‌ناپذیر یافتند و زندگی خود را وقف دین و انسانیت کردند. نقش او در تاریخ اسلام و میراث ارزشمندش همچنان در ذهن و قلب مسلمانان زنده است.