سید ابوالحسن موسوی اصفهانی، یکی از برجسته‌ترین مراجع تقلید شیعه، در سال ۱۲۸۴ هجری قمری در روستای مدیسه از توابع شهرستان لنجان اصفهان به دنیا آمد. اجداد او از سادات موسوی بهبهان بودند و نسب آن‌ها به موسی بن ابراهیم بن امام موسی کاظم (ع) می‌رسید.
او مقدمات علوم دینی را در زادگاهش فراگرفت و سپس برای ادامه تحصیل به حوزه علمیه اصفهان رفت. در این شهر، از محضر استادانی چون ملا محمد کاشانی، جهانگیرخان قشقایی، سید محمدباقر درچه‌ای و دیگر بزرگان بهره بر. در سال ۱۳۰۸ هجری قمری، سید ابوالحسن به نجف اشرف مهاجرت کرد و در آنجا از محضر استادانی چون میرزا حبیب‌الله رشتی و آخوند خراسانی بهره‌مند شد. او بیش از ۱۷ سال از درس آخوند خراسانی استفاده کرد و به یکی از نزدیک‌ترین شاگردان او تبدیل شد.
سید ابوالحسن اصفهانی در کنار تحصیلات، به تدریس علوم دینی نیز پرداخت و شاگردان برجسته‌ای همچون سید محسن حکیم، سید محمدهادی میلانی و سید محمود شاهرودی را تربیت کرد. پس از وفات آخوند خراسانی، او به عنوان یکی از مراجع تقلید برجسته شناخته شد و مرجعیت عام شیعیان را بر عهده گرفت.
او در زمینه تألیف نیز فعال بود و آثار متعددی از خود به جای گذاشت. از جمله مهم‌ترین آثار او می‌توان به «وسیلة النجاة»، «ذخیرة الصالحین» و «مناسک حج» اشاره کرد. این آثار به دلیل اهمیت علمی و فقهی، به زبان‌های مختلف ترجمه شده‌اند.
سید ابوالحسن اصفهانی علاوه بر فعالیت‌های علمی، در عرصه سیاسی نیز نقش داشت. او از مشروطه حمایت می‌کرد و در انطباق مصوبات مجلس شورای ملی با احکام فقهی همکاری داشت. همچنین، او در مخالفت با اشغال عراق توسط نیروهای خارجی موضع‌گیری کرد.
این مرجع تقلید برجسته در سال ۱۳۲۵ هجری شمسی (۱۳۶۵ هجری قمری) در نجف اشرف درگذشت و پیکر او در حرم امام علی (ع) به خاک سپرده شد. مراسم سوگواری او با حضور گسترده مردم برگزار شد و تأثیر زیادی بر تحولات سیاسی آن زمان داشت.
زندگی سید ابوالحسن اصفهانی نمونه‌ای از تلاش‌های علمی، اخلاقی و سیاسی است که تأثیرات عمیقی بر جامعه شیعه و تاریخ معاصر گذاشته است.