ابن رشد، فیلسوف، پزشک، فقیه و عالم بزرگ اندلسی، در سال ۱۱۲۶ میلادی (۵۲۰ هجری قمری) در شهر قرطبه به دنیا آمد. او یکی از مهم‌ترین اندیشمندان اسلام و از بزرگ‌ترین مفسران فلسفه‌ی یونانی، به‌ویژه آثار ارسطو، بود. ابن رشد در خانواده‌ای اهل علم و قضاوت رشد کرد؛ پدر و پدربزرگش قاضیان برجسته‌ای در اندلس بودند که جایگاه بالایی در حکومت داشتند.
ابن رشد تحصیلات خود را در علوم دینی، فقه مالکی، فلسفه، منطق، ریاضیات، و پزشکی آغاز کرد. دانش وسیع او در زمینه‌های مختلف علمی باعث شد که به سرعت مورد توجه قرار گیرد. او علاوه بر فعالیت‌های علمی، مدتی به عنوان قاضی شهر قرطبه و سپس پزشک دربار حکومت موحدون خدمت کرد. اما آنچه بیش از همه شهرت ابن رشد را جهانی کرد، تفسیرهای او بر آثار ارسطو بود.
او تلاش کرد فلسفه‌ی یونانی را با آموزه‌های اسلامی هماهنگ کند و معتقد بود که عقل و دین در تضاد نیستند، بلکه هر دو راه‌هایی برای شناخت حقیقت‌اند. این دیدگاه باعث شد که آثار او تأثیر عمیقی در فلسفه‌ی غرب و اسلام داشته باشد. اندیشه‌های ابن رشد به شدت مورد توجه متفکران مسیحی و یهودی قرار گرفت و پایه‌ی جنبش عقل‌گرایی در اروپا شد. از جمله تأثیرات او، شکل‌گیری فلسفه‌ی اسکولاستیک در قرون وسطی است که بسیاری از فیلسوفان اروپایی، مانند توماس آکویناس، از آن الهام گرفتند.
اما ابن رشد در زمان خود با مخالفت‌های جدی روبه‌رو شد. حکومت موحدون، که ابتدا از او حمایت می‌کرد، بعدها او را به دلیل عقاید فلسفی‌اش تکفیر کرد و آثارش را ممنوع ساخت. ابن رشد تبعید شد و کتاب‌هایش به آتش کشیده شدند. با این حال، اندیشه‌های او از طریق ترجمه‌های لاتینی و عبری به اروپا رسید و در آنجا تأثیرگذارتر از جهان اسلام شد.
ابن رشد در سال ۱۱۹۸ میلادی (۵۹۵ هجری قمری) در مراکش درگذشت. او را می‌توان یکی از بنیان‌گذاران عقل‌گرایی در اندیشه‌ی اسلامی دانست. آثار او همچنان در زمینه‌های فلسفه، علم، و الهیات مورد توجه قرار دارند. نظریه‌های او درباره‌ی هماهنگی عقل و دین، نقش خرد در شناخت حقیقت، و تأثیر فلسفه‌ی یونانی بر اسلام، میراثی ارزشمند برجای گذاشته است.