الکساندر گراهام بل (۳ مارس ۱۸۴۷ – ۲ اوت ۱۹۲۲) یک مخترع، دانشمند و معلم ناشنوایان اسکاتلندی-آمریکایی بود که بیشتر به خاطر اختراع تلفن شناخته می‌شود. بل در ادینبرا، اسکاتلند به دنیا آمد و پسر الکساندر ملویل بل و الیزا گریس سیموندز بل بود. پدرش استاد گفتارشناسی بود که تأثیر بسیاری بر کارهای بل داشت.
از سنین کودکی، بل علاقه زیادی به علم صدا و گفتار نشان داد. او در مدرسه رویال های ادینبرا تحصیل کرد، اما تحصیلات رسمی او به علت مشکلات سلامتی مختل شد و بخش زیادی از تحصیلات اولیه خود را در خانه و تحت نظارت پدرش گذراند. مادرش که ناشنوا بود و کار با پدرش در زمینه “گفتار دیداری” (یک سیستم آموزش گفتار به ناشنوایان) تأثیر عمیقی بر زندگی او داشت.
در سال ۱۸۷۰، خانواده بل به کانادا مهاجرت کردند و سپس به بوستون، ماساچوست نقل مکان کردند، جایی که بل به آموزش ناشنوایان پرداخت. او به عنوان استاد در دانشگاه بوستون در رشته گفتار و شنوایی مشغول به کار شد. در همین زمان، بل تحقیقات خود را در زمینه انتقال صدا آغاز کرد که منجر به اختراع تلفن شد. با کمک دستیارش، توماس واتسون، بل اولین پیام صوتی واضح را در تاریخ ۱۰ مارس ۱۸۷۶ منتقل کرد. جملات معروف او “آقای واتسون، بیا اینجا، می‌خواهم تو را ببینم” اولین بار بود که صدا به وضوح از طریق سیم منتقل شد.
اختراع بل در ۷ مارس ۱۸۷۶ به ثبت رسید و او به بهبود دستگاه خود ادامه داد. موفقیت تلفن برای او شهرت و ثروت آورد و او شرکت بل تلفن را در سال ۱۸۷۷ تأسیس کرد. با وجود دستاوردهایش در زمینه تلفن، بل این اختراع را به عنوان دخالتی در کار علمی خود می‌دانست و به تحقیقات و اختراعات دیگر پرداخت.
علاقه‌های بل شامل زمینه‌های گسترده‌ای مانند هواپیماسازی، قایق‌های هیدروفویل و مخابرات نوری بود. او به توسعه دستگاه فوتوفون (یک وسیله بی‌سیم اولیه برای ارتباط از طریق نور) کمک کرد. همچنین در توسعه کایت چهاروجهی و قایق هیدروفویل نیز موفقیت‌هایی کسب کرد.
علاوه بر دستاوردهای علمی، بل یکی از اعضای بنیان‌گذار انجمن جغرافیای ملی بود و به عنوان دومین رئیس آن خدمت کرد. تعهد او به آموزش ناشنوایان در طول زندگی‌اش قوی باقی ماند و او مؤسسه ولتا (Volta Bureau) را تأسیس کرد که به پژوهش و بهبود شرایط ناشنوایان اختصاص داشت.
بل در سال ۱۸۷۷ با مابل گاردینر هوبارد ازدواج کرد و چهار فرزند داشت. او سال‌های آخر زندگی خود را در املاک خود در بدک، نوا اسکوشیا گذراند و تا زمان مرگش در ۲ اوت ۱۹۲۲ به تحقیقات و پژوهش‌های خود ادامه داد.