حضرت فاطمه زهرا (س)، دختر گرامی پیامبر اسلام، حضرت محمد (ص)، و حضرت خدیجه (س)، یکی از برجستهترین شخصیتهای تاریخ اسلام است. ایشان در سال پنجم بعثت در مکه به دنیا آمدند و لقبهایی چون «زهرا» (درخشنده)، «صدیقه» (راستگو)، و «طاهره» (پاکدامن) به ایشان نسبت داده شده است.
حضرت فاطمه (س) در محیطی پر از ایمان و تقوا رشد یافتند و شاهد نخستین سالهای دشوار دعوت اسلامی بودند. ایشان در دوران کودکی از حمایت بیدریغ مادر بزرگوارشان بهرهمند بودند، اما با وفات حضرت خدیجه (س) در دوران سخت شعب ابیطالب، یتیم شدند و نقش پشتیبانی از پدر خود را به عهده گرفتند.
حضرت فاطمه (س) در سال دوم هجری با حضرت علی بن ابیطالب (ع) ازدواج کردند. این ازدواج بهعنوان یکی از مقدسترین و الهیترین پیوندها در تاریخ اسلام شناخته میشود. حاصل این ازدواج فرزندان بزرگوار امام حسن (ع)، امام حسین (ع)، حضرت زینب (س)، و حضرت امکلثوم (س) بودند که هر یک نقشی بزرگ در تاریخ اسلام داشتند.
زندگی حضرت فاطمه (س) نمایانگر زهد، عبادت، و خدمات به محرومان بود. ایشان در کنار نقش مادری و همسری، فعالانه در امور جامعه مشارکت داشتند و در میان زنان مدینه بهعنوان نمونهای از تقوا و اخلاق شناخته میشدند. دعاها و نیایشهای حضرت فاطمه (س)، مانند دعای معروف «تسبیحات فاطمه»، همچنان در میان مسلمانان بهعنوان میراثی معنوی باقی ماندهاند.
پس از رحلت پیامبر اکرم (ص)، حضرت فاطمه (س) به دفاع از حقوق امامت و خلافت علی (ع) پرداختند و با خطبهها و سخنان خود، جایگاه اهلبیت (ع) را یادآور شدند. خطبه فدکیه، که یکی از معروفترین سخنان ایشان است، بهخوبی دانش و بصیرت ایشان را نمایان میسازد.
حضرت فاطمه (س) تنها چند ماه پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) و در سن جوانی، در سال 11 هجری به شهادت رسیدند. مکان دفن ایشان تاکنون مشخص نیست و از اسرار باقیمانده تاریخ اسلام است. این موضوع نشاندهنده جایگاه و احترام ویژهای است که به حضرت فاطمه (س) اختصاص داده شده است.
زندگی حضرت فاطمه (س) الهامبخش ارزشهایی چون صبر، ایثار، تقوا، و دفاع از حق است. ایشان الگویی بینظیر برای تمام زنان و مردان مسلمان در تاریخ بوده و همچنان هستند. نام و یاد ایشان در میان مسلمانان جهان با احترام و محبت بسیاری گرامی داشته میشود.