شیخ عباس قمی، یکی از برجسته‌ترین محدثان و علمای شیعه در قرون اخیر، در سال ۱۲۹۴ هجری قمری در شهر قم دیده به جهان گشود. وی از دوران کودکی علاقه وافری به علوم دینی نشان داد و در مسیر تحصیل علوم اسلامی گام برداشت. در دوران جوانی، با سفر به نجف، نزد بزرگان و علمای برجسته‌ای همچون میرزا حسین نوری، صاحب کتاب «مستدرک الوسائل»، تلمذ کرد. این شاگردی نزد میرزا نوری تأثیر بزرگی بر شیخ عباس قمی گذاشت و او را به یکی از برجسته‌ترین محدثان شیعه تبدیل کرد.
شیخ عباس قمی به‌دلیل زهد و تقوای فراوان، در میان علمای عصر خود جایگاهی والا داشت. او در عین حال که از علوم متعدد اسلامی بهره‌مند بود، ساده‌زیستی را سرلوحه‌ی زندگی خود قرار داده و از تجملات دنیوی پرهیز می‌کرد. یکی از ویژگی‌های برجسته‌ی وی، اخلاص در عمل و اهتمام ویژه به نشر معارف اهل‌بیت (ع) بود. او هیچ‌گاه در جستجوی شهرت و مقام نبود و آثار خود را صرفاً برای رضای الهی نگارش می‌کرد.
مهم‌ترین اثر شیخ عباس قمی، کتاب «مفاتیح الجنان» است که مجموعه‌ای از دعاها، زیارات و اذکار اسلامی را دربر می‌گیرد. این کتاب به‌عنوان یکی از پرمخاطب‌ترین و معتبرترین منابع دعایی در میان مسلمانان شیعه شناخته می‌شود و در خانه‌ها، مساجد و اماکن مقدس کاربرد گسترده‌ای دارد. علاوه بر این اثر گران‌سنگ، شیخ عباس قمی تألیفات متعددی در زمینه‌ی تاریخ و حدیث دارد که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به کتاب «سفینة البحار» و «الکنی و الالقاب» اشاره کرد.
وی همچنین در عرصه‌ی تاریخ‌نگاری اسلامی، آثار ارزشمندی از خود به‌جای گذاشت و با روش علمی و دقیق، به تدوین وقایع و سرگذشت بزرگان دین پرداخت. شیوه‌ی نگارش او مبتنی بر اسناد معتبر و متون اصیل بود، به همین دلیل آثار تاریخی او تا به امروز مورد استناد محققان قرار می‌گیرد.
شیخ عباس قمی، در سال ۱۳۵۹ هجری قمری در نجف اشرف دار فانی را وداع گفت. او پس از سال‌ها مجاهدت علمی و تلاش بی‌وقفه در راه خدمت به دین، در آرامگاه علمای نجف به خاک سپرده شد. نام و یاد او به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین محدثان شیعه همچنان در دل‌ها زنده است و آثار او میراثی ماندگار برای پژوهشگران و علاقه‌مندان به معارف اسلامی به شمار می‌رود.