شیخ محمدتقی بافقی (۱۲۵۷–۱۳۲۵ شمسی) یکی از برجسته‌ترین علمای شیعه و از مبارزان سرسخت در برابر سیاست‌های ضد اسلامی رضاخان بود. او در شهر بافق یزد متولد شد و از همان دوران نوجوانی به علوم دینی علاقه‌مند بود. تحصیلات خود را ابتدا در یزد آغاز کرد و سپس برای تکمیل دانش خود به نجف رفت، جایی که نزد اساتید بزرگی چون آخوند خراسانی، سید محمدکاظم یزدی، میرزا حسین نوری و سید احمد کربلایی به تحصیل پرداخت و به درجه اجتهاد رسید.
پس از سال‌ها تحصیل در نجف، شیخ محمدتقی بافقی به ایران بازگشت و در قم ساکن شد. او یکی از یاران نزدیک آیت‌الله عبدالکریم حائری یزدی بود و در تأسیس و اداره حوزه علمیه قم نقش مهمی ایفا کرد. بافقی علاوه بر تدریس علوم دینی، به اصلاحات اجتماعی و دینی نیز توجه داشت و در برابر انحرافات اخلاقی و اجتماعی ایستادگی می‌کرد.
یکی از مهم‌ترین وقایع زندگی او، اعتراض به کشف حجاب در دوره رضاخان بود. در سال ۱۳۰۶ شمسی، همسر رضاخان به همراه دخترانش بدون رعایت حجاب وارد حرم حضرت معصومه (س) شدند. شیخ بافقی که در مسجد بالاسر حرم مشغول نماز بود، به این اقدام اعتراض کرد و از آنان خواست تا حجاب خود را رعایت کنند. این اعتراض باعث شد که رضاخان شخصاً به قم بیاید و بافقی را مورد ضرب و شتم قرار دهد و سپس او را به زندان تهران تبعید کند.
پس از سال‌ها تبعید و زندان، شیخ محمدتقی بافقی در ۲۶ فروردین ۱۳۲۵ شمسی در شهر ری درگذشت و پیکر او در مسجد بالاسر حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد. او به عنوان یک عالم مبارز و مدافع ارزش‌های اسلامی شناخته می‌شود و نامش در تاریخ ایران به عنوان یکی از نمادهای مقاومت در برابر ظلم و استبداد جاودانه شده است.