علامه عبدالحسین امینی (۱۲۸۱–۱۳۴۹ شمسی) از برجسته‌ترین علمای شیعه در قرن چهاردهم هجری بود. او در شهر تبریز به دنیا آمد و از همان کودکی علاقه وافری به علوم دینی نشان داد. پدرش، شیخ احمد امینی، از فقهای برجسته زمان خود بود و نقش مهمی در تربیت علمی و اخلاقی فرزندش داشت.
تحصیلات و فعالیت‌های علمی
علامه امینی تحصیلات مقدماتی را در تبریز آغاز کرد و سپس برای ادامه تحصیل به نجف اشرف رفت. او در محضر اساتید بزرگی مانند شیخ آقا بزرگ تهرانی، میرزا علی ایروانی و سید محمد مولانا به کسب علم پرداخت. در سن ۳۲ سالگی به درجه اجتهاد رسید و به تدریس و تألیف مشغول شد.
آثار و تألیفات
از مهم‌ترین آثار علامه امینی می‌توان به کتاب الغدیر اشاره کرد که یکی از جامع‌ترین پژوهش‌ها درباره ولایت امیرالمؤمنین علی (ع) است. این کتاب در چندین جلد منتشر شد و به بررسی اسناد تاریخی، روایات و اشعار مرتبط با واقعه غدیر خم پرداخت. دیگر آثار او شامل شهداء الفضیلة، تفسیر فاتحه الکتاب، سیرتنا و سنتنا و کامل الزیارات هستند.
خدمات علمی و فرهنگی
علامه امینی علاوه بر تألیف، در تأسیس و توسعه کتابخانه امیرالمؤمنین در نجف نقش مهمی داشت. این کتابخانه یکی از غنی‌ترین مراکز علمی شیعه محسوب می‌شود و شامل نسخه‌های خطی ارزشمند از سراسر جهان اسلام است. او همچنین در مناظرات علمی و دفاع از عقاید شیعه فعال بود و با پژوهش‌های گسترده خود، تأثیر عمیقی بر مطالعات اسلامی گذاشت.
وفات و میراث علمی
علامه امینی در سال ۱۳۴۹ شمسی در تهران درگذشت و پیکر او به نجف منتقل شد و در کتابخانه امیرالمؤمنین به خاک سپرده شد. آثار و تحقیقات او همچنان مورد توجه پژوهشگران و علمای اسلامی است و نقش مهمی در تبیین مبانی اعتقادی شیعه ایفا کرده است.