حضرت عیسی مسیح (ع)، یکی از پیامبران بزرگ الهی و بنیان‌گذار مسیحیت، جایگاه والایی در ادیان آسمانی دارد. نام ایشان در زبان عربی “عیسی” و در زبان لاتین “یسوع” است که به معنای نجات‌دهنده است. او در شهر بیت‌لحم، در فلسطین، به دنیا آمد و به عنوان پیامبر و راهنمای بشر مأموریت الهی خود را آغاز کرد.
حضرت مریم (ع)، مادر ایشان، یکی از پاک‌ترین و با تقواترین زنان تاریخ بود. تولد حضرت عیسی (ع) معجزه‌ای بزرگ بود، زیرا او بدون پدر به دنیا آمد. این امر یکی از نشانه‌های قدرت خداوند بود و در قرآن کریم به تفصیل بیان شده است. تولد ایشان در شرایطی رخ داد که یهودیان منتظر آمدن یک موعود بودند که آنان را از ظلم و ستم نجات دهد.
حضرت عیسی (ع) دوران کودکی خود را در ساده‌زیستی گذراند و از همان ابتدا نشانه‌هایی از درایت و حکمت الهی در او دیده می‌شد. به‌عنوان مثال، او در کودکی توانست مردم را با سخنان حکیمانه و آموزه‌های الهی تحت تأثیر قرار دهد. عیسی (ع) در جوانی به پیامبری مبعوث شد و آغاز به ترویج عشق، صلح، بخشش، و ایمان به خداوند کرد. او معجزات بسیاری از جمله شفا دادن بیماران، زنده کردن مردگان، و بازگرداندن بینایی نابینایان را انجام داد. این معجزات، نشانه‌ای از قدرت و پیامبری او بود.
حضرت عیسی (ع) با جمع‌آوری شاگردانی که به “حواریون” معروف شدند، آموزه‌های الهی خود را منتقل کرد. او در تعالیم خود به اهمیت عشق و بخشش تأکید می‌کرد و می‌آموخت که خداوند رحیم و مهربان است. سخنان و معجزات حضرت عیسی (ع) مورد استقبال بسیاری قرار گرفت، اما برخی از رهبران مذهبی آن زمان با او مخالفت کردند.
در پایان مأموریت الهی خود، حضرت عیسی (ع) با مخالفت‌ها و توطئه‌هایی روبرو شد. بر اساس باورهای اسلامی، او توسط دشمنانش دستگیر شد، اما خداوند او را از دست آنان نجات داد و به آسمان برد. در مسیحیت، عیسی (ع) به صلیب کشیده شد و پس از سه روز زنده شد، که به عنوان قیام او شناخته می‌شود.
زندگی حضرت عیسی (ع) سرشار از پیام‌های الهی و درس‌های اخلاقی است که همچنان الهام‌بخش میلیون‌ها انسان در سراسر جهان است. او نمادی از عشق، بخشش و ایمان راستین به خداوند است و نامش در تاریخ ادیان جاودانه باقی مانده است.