به داستان ضرب‌المثل عروس را پسر که می‌گیرد، سر از داماد در می‌آورد توجه کنید.
در یک روستای زیبا و سرسبز، دو خانواده به نام‌های خانواده‌ی جوانمردی و خانواده‌ی نیکوکار زندگی می‌کردند. این دو خانواده از قدیم با هم دوست بودند و رابطه‌ای نزدیک و صمیمی داشتند. دختر خانواده‌ی جوانمردی، نامش شیرین بود و پسر خانواده‌ی نیکوکار، نامش حسن بود. این دو جوان با علاقه‌ی فراوان به هم تصمیم گرفتند که با هم ازدواج کنند.
روز مراسم عقد و عروسی فرا رسید و همه اقوام و دوستان در جشن آن‌ها شرکت کردند. عروس و داماد در لباس‌های زیبا و مجلل حاضر شدند و همه حاضرین از زیبایی و خوش‌پوشی آن‌ها خوشحال بودند. اما پس از گذشت روزها و هفته‌ها، زندگی مشترک واقعی آغاز شد و شیرین و حسن با چالش‌ها و مشکلات روزمره زندگی مشترک روبرو شدند.
شیرین که دختری دلسوز و مهربان بود، همیشه سعی می‌کرد که بهترین همسر برای حسن باشد. او به نظافت خانه، پخت و پز، و مدیریت کارهای خانه می‌پرداخت و همواره تلاش می‌کرد که محیطی آرام و دلپذیر برای حسن فراهم کند. حسن نیز با تلاش و کوشش فراوان، سعی می‌کرد که بهترین همسر و همراه برای شیرین باشد و همیشه به نیازها و خواسته‌های او توجه داشت.
به تدریج، همه متوجه شدند که شیرین و حسن نه تنها در روز عروسی زیبا و خوش‌پوش بودند، بلکه در زندگی روزمره نیز با عشق و احترام به یکدیگر رفتار می‌کردند و با هم زندگی موفق و خوشبختی داشتند. این موضوع باعث شد که مردم روستا بگویند: “عروس را پسر که می‌گیرد، سر از داماد در می‌آورد.”
این داستان به ما یادآوری می‌کند که زیبایی و خوشبختی واقعی در زندگی مشترک، نه تنها در روز عروسی بلکه در روزهای پس از آن و در مواجهه با چالش‌ها و مشکلات روزمره مشخص می‌شود. همان‌طور که ضرب‌المثل “عروس را پسر که می‌گیرد، سر از داماد در می‌آورد” می‌گوید، زیبایی و خوشبختی واقعی در رفتار و عملکرد روزمره زوجین نمایان می‌شود.