علی بن بابویه قمی، یکی از برجسته‌ترین علمای شیعه در قرن چهارم هجری قمری بود که به واسطه تقوا، دانش فراوان و خدمات علمی و معنوی‌اش شناخته شده است. وی پدر شیخ صدوق، یکی از بزرگ‌ترین محدثین و دانشمندان شیعه، بود. علی بن بابویه در شهر قم، یکی از مهم‌ترین مراکز علمی و مذهبی شیعه، به دنیا آمد و در آنجا به تحصیل علوم اسلامی پرداخت. این شهر همواره به عنوان پایگاه تفکر شیعه و مکانی برای تجمع دانشمندان دینی شناخته شده است.
از همان جوانی، علی بن بابویه به علت نبوغ علمی و اخلاق والایش مورد توجه قرار گرفت. او علوم مختلفی همچون فقه، حدیث و کلام را فرا گرفت و به یکی از ارکان علمی حوزه علمیه قم تبدیل شد. وی در دوران زندگی‌اش، از شاگردان برجسته و محدثین بزرگی همچون محمد بن حسن بن ولید بهره برد. علی بن بابویه، علاوه بر توانایی‌های علمی، به داشتن اخلاق کریمانه و تقوا شهره بود. این ویژگی‌ها باعث شد که وی نه تنها در میان علمای شیعه بلکه در میان عموم مردم نیز محبوبیت زیادی پیدا کند.
علی بن بابویه تألیفات و آثار زیادی در زمینه علوم اسلامی برجای گذاشت که برخی از آن‌ها هنوز هم مورد استفاده پژوهشگران دینی قرار می‌گیرند. او در مباحث فقهی و حدیثی، روش استدلالی خاصی داشت که توجه بسیاری از علمای زمان خود را به خود جلب کرد. همچنین، وی نقش مؤثری در انتقال و حفظ احادیث شیعه ایفا کرد و توانست در عصر خود به عنوان یکی از مهم‌ترین محدثین شناخته شود.
یکی از نقاط برجسته زندگی علی بن بابویه، تربیت فرزندانی عالم و دانشمند بود. معروف‌ترین فرزند او، محمد بن علی بن بابویه قمی، ملقب به شیخ صدوق، از محدثین بزرگ شیعه و نویسنده کتاب‌های ارزنده‌ای همچون “من لا یحضره الفقیه” است. نقش علی بن بابویه در تربیت شیخ صدوق، نشان‌دهنده توجه وی به نسل آینده و اهمیت انتقال علوم و ارزش‌های اسلامی به آنان است.
علی بن بابویه در سال ۳۲۹ هجری قمری درگذشت و در زادگاهش، قم، به خاک سپرده شد. وی نه تنها در زمان حیاتش بلکه پس از وفات نیز تأثیر عمیقی بر جامعه اسلامی گذاشت. علی بن بابویه، الگویی از تلاش علمی، تقوا و اخلاق است که یاد و خاطره‌اش همواره در تاریخ اسلام جاودان خواهد ماند. خدمات وی به علوم اسلامی و تأثیرات معنوی‌اش، همچنان الهام‌بخش پژوهشگران و علاقه‌مندان به علوم دینی است.