آیت‌الله سید حسین طباطبایی بروجردی (۱۲۵۴–۱۳۴۰ شمسی) یکی از برجسته‌ترین مراجع تقلید شیعه در قرن چهاردهم هجری بود که نقش مهمی در تحولات حوزه علمیه قم و جهان تشیع ایفا کرد. او در شهر بروجرد متولد شد و از همان دوران کودکی علاقه زیادی به علوم دینی نشان داد. پس از گذراندن مقدمات علوم در زادگاه خود، برای ادامه تحصیل به اصفهان رفت و نزد استادانی همچون میرزا ابوالمعالی کلباسی، سید محمدباقر درچه‌ای و جهانگیرخان قشقایی به تحصیل فقه، اصول، فلسفه و منطق پرداخت.
پس از چندین سال تحصیل در اصفهان، سید حسین بروجردی راهی نجف شد و در محضر بزرگانی چون آخوند خراسانی، سید محمدکاظم یزدی و شیخ الشریعه اصفهانی به تحصیل پرداخت. او در علوم عقلی و نقلی به مرتبه اجتهاد رسید و پس از مدتی تدریس در نجف، به زادگاه خود بازگشت و بیش از سه دهه در بروجرد به تحقیق و تدریس مشغول شد.
در سال ۱۳۲۵ شمسی، با دعوت علمای قم، تجار و متدینین، به قم مهاجرت کرد و پس از درگذشت سید ابوالحسن اصفهانی و سید حسین طباطبایی قمی، مرجعیت عامه شیعیان را بر عهده گرفت. در دوران مرجعیت او، حوزه علمیه قم به یکی از مهم‌ترین مراکز علمی جهان تشیع تبدیل شد. او ارتباط نزدیکی با دارالتقریب بین المذاهب الاسلامیه برقرار کرد و تلاش‌های زیادی برای وحدت اسلامی انجام داد. همچنین نمایندگانی را به اروپا و آمریکا اعزام کرد تا اسلام را به جهانیان معرفی کنند.
آیت‌الله بروجردی در زمینه تألیف و تحقیق نیز فعالیت گسترده‌ای داشت. او مبتکر روش جدیدی در علم رجال بود و کتاب جامع احادیث الشیعه را در همین زمینه نگاشت. از دیگر خدمات او می‌توان به ساخت و بازسازی کتابخانه‌ها، بیمارستان‌ها، مساجد و مدارس علمی در ایران، عراق، لبنان، آلمان و سایر کشورها اشاره کرد.
او در سال ۱۳۴۰ شمسی در قم درگذشت و در مسجد اعظم قم به خاک سپرده شد.